Rehabilitacja domowa w Szczecinie

Rehabilitacja domowa w Szczecinie to dla wielu osób o ograniczonej mobilności szansa na skorzystanie z zabiegów fizjoterapeutycznych bez konieczności opuszczania własnego mieszkania. Jest szczególnie ważna dla pacjentów, którzy z powodów zdrowotnych nie mają możliwości dotarcia do placówki stacjonarnej. To m.in. osoby zależne od wózka inwalidzkiego, po przebytych urazach i operacjach kończyn dolnych czy z uszkodzeniami w obrębie układu nerwowego. Rehabilitacja domowa w Szczecinie i innych miastach może być również zalecana pacjentom z chorobami przewlekle postępującymi powodującymi ograniczenie samodzielności. Zabiegi w warunkach domowych są wówczas wskazane po wystąpieniu zaostrzenia objawów lub po pobycie w szpitalu.

Czy rehabilitacja domowa w Szczecinie może być refundowana przez NFZ?

Refundacja rehabilitacji domowej w Szczecinie i innych miejscowościach przysługuje pacjentom, którzy spełniają określone kryteria zdrowotne. Świadczenie to jest dostępne dla osób z zaburzeniami funkcji motorycznych będącymi następstwem schorzeń lub urazów. Uprawniony świadczeniobiorca powinien uzyskać skierowanie na rehabilitację z wyraźną adnotacją o realizacji w warunkach domowych. Dokument może zostać wystawiony przez lekarza POZ lub specjalistę i zachowuje ważność przez 30 dni. Osoby zainteresowane tą formą terapii mogą się z nami skontaktować, aby uzyskać więcej informacji. Działamy na terenie całego kraju, wspierając nie tylko pacjentów ze Szczecina, ale także pomagając w organizacji rehabilitacji domowej w Tarnowie, Opolu, Białymstoku i wielu innych miastach.

Rehabilitacja domowa w Szczecinie bez kolejki

W niektórych przypadkach czas oczekiwania na zabiegi rehabilitacyjne bywa stosunkowo długi z uwagi na dużą liczbę pacjentów uprawnionych do skorzystania z takiej formy wsparcia. Niektórzy z nich mogą jednak skorzystać z refundowanej przez NFZ rehabilitacji domowej w Szczecinie bez kolejki. Do tej grupy należą osoby, które uzyskały orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności bądź całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji. Dokumentami równorzędnymi są wydane przed 1 stycznia 1998 roku orzeczenia o zaliczeniu do pierwszej grupy inwalidów bądź o niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (jeśli pacjent jest uprawniony do pobierania zasiłku pielęgnacyjnego).